Beldur naiz neurri honetan galdutako ilusioa eta gure buruzagien ekintzek lortutako mesfidantza, aintza minutu bat saldu eta ezinegonetan gero eta sakonago murgiltzen gaituztenak. Bruselako azken gailurra aipatzen dut, non, hainbat saiakera egin ondoren, eta beste aldera begiratzeko ariketa burujabean, Europa berri baterako ildoen inguruko akordioa aurkeztu ziguten, denok galdutako amets europarrarengatik negarrez ari garenean. eta onura eta eskubide sozialen murrizketetan datorkigunagatik.
Noski, ez dugu gehitu ere, elkartasun eta enpatia falta izan ere, aldagai hauek BPGaren ekuazioan baleude, 3 puntu galdu izanak guztiontzat apur bat gutxiago eta hain zoriontsu besterik ez litzateke suposatuko, eta ez langabeen hondamendia, lana aurkitzen edo espero duten gazteak, familien etxe kaleratze odoltsuak, hezkuntzan eta osasunean ezkutuko murrizketak, zerbitzu publikoetan murrizketak,… Lehen aldaketan ahaztu egin zaigu sektore publikoari eskubideen bermatzaile gisa eman genion papera. eta hain harro geunden gure Europako ongizate-gizartearen erakusle argia, bere zorra eta defizitagatik kontuak exijitzera joatea, horiek, gehienetan, orekatze eta egonkortze lanaren ondorio direla ahaztuta.
Seguruenik ez daude sartuta, urteetan flotatzen ari garen higiezin eta finantza burbuilak sortutako itxaropen faltsuak, aberastasunaren ilusio hutsala elikatuz eta gure aukera errealetatik haratago gastatuz. Bat-batean, konturatu gara pilatu dugun defizitak (funtsean sektore pribatuak) modu jasangaitzean hipotekatzen gaituela hurrengo urteetarako. Eta etsigarriena da enpresen eta familien EREak eta porrotak jarraitzen duten bitartean, kredituak emanez eta burbuilak elikatuz etekin handiena atera zutenek, botere publikoekin elkar hartuta, beren botere kuota handia eta exijitzen dutela. Milioi askotako erreskate handiak, haien onurak eta abantailak bermatzen dituztenak eta batu egiten dutenak, eta gure gainean daukagun krisiari gehitzen diote berriro. Ia lau urte igaro dira Lehman Brothers-en porrotetik eta oraindik ikusten dugu nola Europa mailako politikarik ausartenak Europako finantza-sistemaren lotsa salbatzera zuzenduta dauden: 489.000 milioi euroko maileguak ematea %1eko interes-tasarekin. banku-sektorearen kontuak behin-behinean garbitzeko balioko du eta amets onenean ere ez direla iritsiko kreditu faltak itota dauden enpresa eta familietara eta, dudarik gabe, benetan behar dutenak dira.
Jakina, denok gure planetari eragiten diogun eta lotsarik gabe mespretxatzen ditugun kalteak ere ez ditugu sartzen. Ingurugiro-kalteak “Ponzi piramidearen eskema” batetik gertuen dagoena da edo beste burbuila bat nahi baduzu, lehertzen denean konturatuko garen eta eragindako kaltea jasan behar dugu. Berotze globalak eta nazioarteko zirkuak ezer ez dirudizu?
Daukagun krisia ez da produkzio mailen beherakadarekin soilik azaltzen. Balioen krisi globala da, eta gizarte gisa galtzen ari garen. Pertsonalki, ez daukat errezeta miragarririk, baina konponbidea ez dela gure ahalegin guztia defizit publikoa kontrolatzen jartzea. Bide berriak asmatu eta tresna berriak probatu behar ditugu, dagoeneko badakigu nora eramaten gaituztenak…