Bertan, profesional talde batek gure taldeko rolak aztertu zituen, bakoitzak taldean garatzen zuen jokabide motaren eskema marraztu nahian. Luzea izan zen, gogoan dut, arrastaka. Hilabete batzuen buruan, norbait bulegoko atetik pasatzen ari zen karpeta berdeak eta horiak zeramatzan, Belbin proba. Batxilergoan kalifikazioak biltzen dituenak bezala, gogotsu hartu nuen nire izena zuena. Lehenengo sarrera orri batzuk, grafikoak eta nire nortasunaren deskribapenari heldu nion.
Poz batek gainezka egin zidan buruan epigrafe hori GARUNA ikusi nuenean. Eta berriro irakurri dut c-e-r-e-b-r-o. Horrek ondo ematen du (pentsatu nuen, tira, amak hau esaten du jada). Irribarre ergel batez irakurtzen jarraitu nuen (eta pentsatzen, ni al naiz?!). BRAIN izenburupean, zure kideen aurrean irakurtzeko zaila izango zaizun laudorio sorta bat espero duzu, eta hau da, GARUN batek ezin duela ezer txarrik gorde. Baina oker zaude, Belbin-en trikimailua da hurrengoa moteltzeko. Zeren eta, BRAIN ez da ideia bikainak dituena bakarrik, sortzailea edo erabakigarria dena, uste zenuen bezala. Zehazki, Belbinek onartzen du oso ideia onak badituztela, baina baita “Ideien jabetza sentimendu handia eta lankidetzan aritzeko zailtasunak ere”. Orain arte irribarrea zure aurpegian geratzen da. “Barnerakoak izan ohi dira eta gogor erreakzionatzen dute kritiken eta laudorioen aurrean. Haien ideiak sarritan erradikalak izan daitezke eta askotan orientazio praktikoa falta zaie” tira, sortzaile izatea baloratzen da, baina bizitza honetan ez du merezi ideiak edukitzea, garrantzitsuak izan behar dute. Bi hitzetan laburbilduz: ez dute funtzionatzen. Eta jarraitzen dut: «kritikoak dira, besteen lana zalantzan jartzeko joera dutenak».
Gero etorri ziren autoritarioak, pazientziarik gabeak eta nire gogoak gogoratu nahi ez dituen beste batzuk. Baina harritu ninduen esaldia hau izan zen: “Independenteak, adimentsuak eta originalak dira… baina zailtasunak izan ditzakete, besteekin komunikatzen baitira beste uhin-luzera batean. Uhin-luzera ezberdina, beste batekoa al naiz ni?” planeta?
Orduan galdu nuen proba egin zigun psikologoa, batek ez duelako prestatzen gosaria Belbin izenean iraintzeko.
Orain iritsi zen momentu erabakigarria, zeinean emaitza taldearekin partekatzen duzun, baina zer aurpegirekin ohartarazten diezu taldekideei ziurrenik puta aprendiz baten aurrean daudela (Belbinen esanetan)? Eta Belbinek ez duela nortasunaz hitz egiten, portaeraz baizik, ez du esan nahi zu zarenik (Z_ _ _ _ bat) baina (Z_ _ _ _ bat) bezala jokatzen duzunik.
Ez dut gogoan nola amaitu zen saioa, ziurrenik Manahamana-ko nire lankideek ekarpen gehiago egin dezakete hemen. Baina imajinatzen dut azeriaren maltzurkeriarekin hauta nezakeen puntu positiboak gordeko nituzkeela eta bertan deskribatutako animaliarekin (hori izango zinateke, pentsatuko nuke) edozein lotura ukatuko nuela.
Gogoratzen dudana zera da, egun hartan etxera iritsi bezain pronto, aurpegi solemne batekin amari eman niola karpeta (neure buruari galdetuz: nolako akatsa sortu duzu?). Segundo batzuen buruan eta ama batek bakarrik irradiatzen duen positibotasunarekin, bat lortu nuen: Oh! Alaba, oso harro nago zutaz. Karpeta berdea eta horia hartu eta sekula irakurriko ez nuela ziur banekien liburu pilo baten azpian lurperatu nuen. Agur Belbin.
Gabon hauetan inoiz irakurriko ez nuen liburu pila handiegia zenez bitan banatu nuen, eta han behealdean, ia hautsik gabe, Belbinen karpetatxoa zegoen. Hiru urte baino gehiago igaro dira, eta dezente proiektu, talde, pertsona ezberdin, nazionalitate ezberdin, diziplina ugari bizi izan ditut. Baina gauza batzuk buruan geratzen zaizkit. Normalean eramaten dut (betiere, jendeak nire adina bikoitza ez badu, hau da, nire buruak miresmen moduan funtzionatzen duenean), nire ideia onena dela suposatzen dut eta hortz-azkazala defendatzen dut. Gorroto dut argudiorik gabe norbait erbesteratzen saiatzea. Bilera luzeek eta haietako jendearen bla-bla-blak aspertzen ninduten. Baina, aldi berean, urte hauetan guztietan, nolabait, Belbin ildo horiek oso gogoan izan ditut. Eta nola garen aitortzeak, hasiera batean Belbin autopertzepzioan oinarritzen den arren, ikaskuntza suspertzen duela uste dut. Entzuten ikastea, besteak ulertu nahi izatea, pazientzia, haserrea eustea… gero etorri da hori. Lankideen eskutik, lagunekin izandako solasaldietatik, bizipenetatik, onak eta txarrak, bidaietatik, proiektuetatik: bizitzatik.