Langileek 38 urte eta erdiz kotizatu beharko dute (eta ez 40) 65 urterekin erretiroa hartzeko. Akordio hau nahikoa izan da Estatu osoko bi gehiengo sindikalek batzuentzat baina beste askorentzat premiazkoa den erreforma bat adosteko Gobernuarekin, neure burua barne, garaiz kanpokoa eta inposatua. finantza-merkatu globalak.
Akordio honekin argi dago Espainiako Gobernuko presidenteak zerbait primerakoa lortu duela eta sindikatuek zilarrezko erretiluan atsedenaldia eskaini diotela. Zaila da ulertzea nola adostu duten UGTk eta CCOOk horrelako galdera baten aurrean makurtzea. Batzuek «erantzukizuna» egozten diete bake sozialaren mesedetan eta irudi positiboa nazioarteko merkatuei.
Zaila egiten zait gertatutakoa sinestea. Jan edo edan gabe, hiru aste baino gutxiagoan pentsioen erreforma argi eta garbi Goizero lanera (edo nahi) joaten garen gehienoiri min ematen diegu. Sindikatuek babesa eman dute proiektu ofizialean hobekuntza txiki batzuk eskaintzeko eta, bai, pribilegio erlatibo batzuk gehitzeko ofizialak. Gutxi gehiago.
Nire ustez, denok galdu dugu. Beno, ez guztiak. Aurrerantzean, pentsio-plan pribatuen aukera berriak sortuko dira (dagozkion abantaila fiskalekin, hau da, guztiek “kofinantzatuta”) ordaindu dezaketenentzat.
Amaitzeko beste bi ideia:
– Ideologikoki, badirudi pentsioak kotizazioekin bakarrik ordain daitezkeela. Alegia, zorrak ez du merezi, ezta zerga sistemak ere (nahiz eta plan pribatuetarako ikusi dugun bezala, baimenduta dagoela ematen du). Benetan ez dut partekatzen. Dena bezala, lehentasun kontua da. Sozietate honek bere kudeatzaileei ematen dien diru asko dago, ezin hobeto erabil daitekeela Gizarte Segurantzaren balizko defizit bat osatzeko (beste alde batetik existitzen ez den defizita). Ez dut ulertu nola erreformak enpresei ekarpenak igotzea ere kontuan hartu ez duen. Ihes egiten zaidan gai tabu bat izan behar du.
– URGIAk (letra larriz) pentsio sistemaren erreforma egin izanak ere garaile izan du. Ni ere ez nago ados. Benetan premiazkoa da Espainiako sistema ekonomikoaren egiturazko erreforma, gaur egun oraindik ere balio erantsi ertain edo baxuko jardueretan oinarritzen dena eta soberakin erraldoia duen ahalmen handia duena: 4,7 milioi langabe baino gutxiago. Gaitasun hori guztia aktibatzea, besteak beste, zalantzan jarritako pentsio sistemarako irtenbidearen parte da. Eta aktibatzeko, beharrezkoa da I+G+B, hezkuntza, azpiegitura teknologikoak, banda zabal unibertsala, hizkuntzen irakaskuntzarako funtsak biderkatzea eta oraindik ere bitxien distira txundituta dagoen gizarte batean balio berriak txertatzea. Nondik ateratzen dugu dirua? Mila leku bururatzen zaizkit: bankuen erreskaterako bideratzen diren 20.000 milioietatik, alferrikako armada baten urteko gastuetatik edo aberatsen sistema instituzional baten berregituraketarekin (disfuntzio izugarriak eta disfuntzio izugarriak intuitzea besterik ez dago). 250 udalerri dituen Euskadi bezalako herrialde batek, hiru kontzeju boteretsu eta bi milioi arima pasatxoren gai publikoak kudeatzen dituen gobernu batek dituen bikoiztasunak: Madrilgo udalerriko biztanleriaren erdia), beste adibide askoren artean.
Sindikatuen eta pentsioen gaiarekin amaitzeko, nire lurrari erreferentzia bat gehiago non Euskal Herriko sindikatuek urtarrilaren 27an Euskadin eta Nafarroan greba orokorra egin zuten, eragin irregularra eta, nolanahi ere, oihartzun hutsa izan zuena. Moncloako korridoreak, hau da, orduko partida jokatzen zen. Bi gertaerak greba orokor batzuk deitzen dituzten pozaren froga argia dira gizarteari desobeditzera deitzeko kalean bozgorailuak baino zerbait gehiago izan behar dela kontuan izan gabe, zure aurrekoari gehitzeko hutsegite berri batekin aurki baitezakezu. deiak eta klase sindikalismoaren lanari desakreditazio eta desafektuaren osagai gehiago gehitzea gero eta zabalagoak diren gizarteko sektoreen artean eta baita euskal enpresaren artean ere. Langileen duintasuna eta bizi-kalitatea igotzeko historikoki hainbeste borrokatu duten erakundeei errespetu handienarekin esan du hori. Hala ere, gaur egun zaharkituta ikusten ditut beren planteamenduetan eta oso desorientatuta euren planteamendu estrategikoan.
. Testua berrirakurri dut eta goikoari benetan zorroztasun zientifikorik falta zaio eta gaizki adierazitako iritzia baino ez da. Hau da blogek dutena, edonork bere iritzia adieraz dezake nahiz eta zeroren mugako garrantzia duen maila bat izan. Batzuek oso anker esango lukete: ezjakintasunaren demokratizazioa.
PS2. 2011/02/01. Badirudi gaur . a> /social/crisis/elpepueco/20110201elpepueco_1/Tes” target=”_blank” rel=”noopener”>pentsioei buruzkoa baino akordio zabalago batek (baina erlojuaren kolpearekin ere lortutakoa) sinatu zuen Jaurlaritzaren, CEOEren eta UGT eta CCOO sindikatuen arteko denbora. Ikusiko dugu zertan datzan.