Balorazioen definizioa: zerbaiten balioa edo meritua ezagutu, estimatu edo balioestea.

Ebaluazioa ezin da erabakiak hartzeatik. Erabaki bat hartzen dugunean esan nahi du aurretik burutu dugula a Balio-judizioa. Askotan balorazio hau gure subkontzientean gertatzen da, beraz, ez gara konturatzen egin dugula.

artikulu bat zientzialaria Nature aldizkariak argitaratua 1997an, Robert Costanzak eta beste 12 egilekidek idatzia, erakarri zuen gizarteak naturaren balorazio ekonomikoariri ematen dion arreta. Naturaren balioa 33 bilioi dolarrekoa zen orduan. Urteak geroago, 2014an, beste artikulu bat argitaratu zen < /a> balio hori 145 bilioi dolarretan eguneratuz.

Abantailei prezioa esleitzearen arrazoia ingurunetik lortzen ditugunak (ekosistemetako zerbitzuak deiturikoa) erraza da: sistema ekonomikoak mehatxatzen du. izaera, azken honek ez duelako diru-baliorik. Guk asko naturak emandakoa “doakoa” da, hau da, ez du kontuan hartzen merkatu-ekonomia; ikusi, adibidez, eskaintzen dizkigun zerbitzuak basoak, uholdeen erregulazioan edo arazketan oinarrituta airea, beste zerbitzu askoren artean. Ideia ekonomikoki baloratzean oinarritzen da naturak ekartzen dizkigun onurek babesa susper dezakete eta kontserbazioa: zerbaitek prezioa badu, jada ez da ikusezina gobernuak eta enpresak, zerbitzu “baloratua” eta “babestua” bihurtuz ekonomiari eta gizarteari egiten dion ekarpenari.

Aipatutako lehen artikulua argitaratu zenetik, izan dute Asko izan dira prezioa jartzearen ideiak kritika ekosistemek gizarteari ekartzen dizkioten onurak, hauek dira nagusiak:

  • Ingurugiroaren sektorea ez zaio “agortuta” egon behar a naturaren eta anitz eragiten duen sistema ekonomikoaren ikuspegi neoliberala gizarte- eta ingurumen-arazoak: pobrezia, desberdintasuna, klima-aldaketa… . Izan oinarritu natura kontserbatzeko moneta-ikuspegia hutsa da kapitalista eta hazkunde ekonomiko jasangaitzaren menpekoa.
  • Natura kontserbatzearen onura ekonomikoak suntsitzeagatik lortutakoak baino txikiagoak dira (baserri-soroak sortzeko, urbanizazioak…). Naturak eskaintzen duen errentagarritasun-tasa izango da beti ere edozein espekulazio eta finantza inbertsio baino gutxiago. Lehenago edo geroago, Naturari prezioa jartzeak bere pribatizazioan lagunduko du eta, beraz, horretan bere degradazioa ezer gutxi edo ezer gutxi ateratzen zaien jarduera ekonomikoen alde ingurumenaren egoerari buruzko kezka.
  • Ekosistemak arrazoiengatik babestu behar dira moral edo estetiko hutsak, arrazoi ekonomikoak baino.
  • Ingurunearen balorazio monetarioa ulertzen da ergelkeria eta oso zaila den zerbait bezala. Ezin zaio baliorik jarri zerbait “ukiezina”, hala nola natura, giza bizitza edo edertasuna orokorrean.

Argudio hauek zuzenak dira neurri handi batean eta gehienak beldurrean oinarritzen dira; pribatizazioari eta hainbeste menpe gauden ekosistemen degradazioari beldurra. Erabat justifikatuta dagoen egungo sistema ekonomikoarekiko beldurra eta konfiantza eza, ez baitu frogatu natura modu iraunkorrean babesteko eta kudeatzeko gai denik.

Hala ere, une honetan, beharrezkoa da ekosistemen zerbitzuak : ekonomikoki balioestearen helburu nagusia argitu indartsu> du biztanleak ingurumenaren eta garrantziari buruz sentsibilizatzea ingurumena kontuan hartzea erabaki politikoak hartzerakoan.

Ekosistemetatik lortzen ditugun onurak dirua irabazteak hizkuntza zientifiko edo teknikoa ezagutzen ez duten pertsonei ingurumenak gizartearentzat duen balio handiaz jabetzen laguntzen du. Dirua da, onerako eta txarrerako, munduko adierazlerik ezagunena eta erabiliena. Beraz, hizkuntza hori erabiltzeak jendearen ingurumen-kontzientzia areagotzeko balio dezake. Gainera, balorazio ekonomikoak erabakiak hartzeko ardura duten politikari eta eragileei egunero kudeatzen duten lurzoruaren, lurraren erabilera eta abarren gutxi gorabeherako balioa ezagutzeko aukera ematen du. Beraz, ingurumenaren monetizazioa ingurumenarekin lotutako erabaki politikoak hobetzeko tresna gisa erabil daiteke.

Jarri prezioa lortzen ditugun onurei inguruneak ez du esan nahi “natura saltzea”k. Ez dago zentzu horretan pribatizazioaren beldurrik izan behar; inork ez ditu pribatizatuko eta erlazionatutako ondasun publikoak eskaintzarik handienari salduko dizkio naturarekin (airea, ibai baten ur garbia…). Ezinezkoa edo oso zerbait da nekez. Beste gauza bat sistemaren kanpoalde negatiboak dira ekonomikoa, baina hori beste gai bat da (irakurri gehiago hemen). Aldi berean, moralki zuzena denaren diskurtsoak paraleloa izan behar du, eta ez elkarren artean baztertzen, diskurtso ekonomikoari. Hiruko arau horren arabera, gainera Naturaren babesa moralgabea izan liteke horrek populazio indigenen erbesteratzea suposatzen badu< /a>, gaur egun gertatzen den bezala.

Ez da ekonomia eta ingurumena batzearen beldur izan behar. Artikuluaren hasieran esan bezala, erabaki politikoek ingurumenaren balorazio pertsonala suposatzen dute dagoeneko, nahiz eta hau dirutan Express ez den. unitateak. Beraz, balorazioa, faktore pertsonal eta kolektibo anitzek eraginda, hor dago jada, kontzienteki edo inkontzienteki. Dagoeneko balorazio “subjektiboa” egiten bada, zergatik ez jarri prezioa –gutxi gorabeherakoa bada ere–, denok elkar uler dezagun eta horrela ingurumenaren garrantzia baloratu ahal izateko?

Eraldaketaren beharra ukaezina da sozioekonomikoa ingurumena baloratzen dakien sistemarantz merezi du. Capitalism 2.0 moduko bat behar da, jasangarriagoa, jatorragoa, harrapari gutxiago. Baina burutzen dugun bitartean eraldaketa hori, ingurumenaren balorazio ekonomikoa egin daiteke Jendeak, batez ere politikariak, gure inguruan sentsibilizatzen laguntzea naturarekiko menpekotasuna.

Azken finean, beharbada hizkuntza komun bat baino ez genuen behar.

Julen González Redín
Garapen Iraunkorrean eta Ingurumenean Doktorea