Durbanera erori berri da gortina eta, behin Zer da are gehiago, ikusleak etsita agertu dira zuzendari honentzat ohi den bezala kritikari askoren itxaropenak bete ez dituen lan baten estreinaldian. Nazio Batuen azken lana, COP17, (promozio kartelk asko esaten du jada…) beste aukera bat galdu du < strong>antzerki klimatikoak, arlo zientifikotik, urtetan aldarrikatu den garrantzia hartzen duk.
Beste behin, gizateriaren zati handi bat kondenatuta egon daitekeen drama komedia bihurtu da, non aktore nagusiek, errezitaldi komun batean koralki egin beharrean, elkarri aurre egin eta gehiegizko erreakzioa egiten dioten ikusleari euren benetako interpretazioa ezkutatzeko. nekatzen hasi da duela ia 20 urte hasitako antzezlan sorta honetaz.
Nazio Batuen Erakundeak Klima Gailurraren mugimendua sortu zuen 1992an, eta berri bat martxan jarri zuen. hasieratik klima-aldaketaren aurka borrokatzeko interesa duten eragile ugari erakarri zituen interpretazio ildoa. Berlinen (1995) COP1 eta Genevan (1996) COP2 estreinatu ostean, COP3 klima-generoaren mugarri handietako bat izan zen. Kioton (1992) estreinatu zen lanaren arrakastak, non ezarri zuen. isurketak murrizteko protokoloak hurrengo urteetan eragileen komunitateak jarraitu beharreko joera markatuko luke, gidoia eta etorriko ziren gainerako lanen argumentua ere baldintzatuz.
Halako aurrekariak jarrita ere, COP3 askorentzat gehiegizko baloratua den lana da, gaur egun agerikoa baita Kyotoko protokoloak ez duela lortu 1990az geroztik emisioen igoera %50era hurbiltzea. Atzealdean, IPCC markarekin babestutako klima-eszenografoek urteak daramatzate ohartarazten igoera horrek suposatzen duen arriskuari buruz, gai honetan ardaztutako lau gidoi sinatuz (IPCC Ebaluazio Txostena 1990, 1995, 2001 eta 2007) zeinak, zoritxarrez, ez dira ia kontuan hartu ondorengo COPak interpretatzerakoan.
COP7 (Bonn, 2001) edo COP10 (Buenos Aires, 2004) bezalako lanen estreinaldirik gabeko lanen ondoren, Nazio Batuen Erakundearen ibilbide oparoak Kopenhagen (2009) hartu zuen kolperik handiena, eta bertan COP15 estreinatu zen. Benetako porrottzat jotako lan hau, printzipioz, Kyotoko protokoloa berritu eta indartzera etorri zen, baina 34.000 parte-hartzaile baino gehiagok, COP guztietan jende kopuru errekor historikoa, ikusi zuten nola eragileek ez zuten gai eman. loteslea ez den testu batera itzultzea, helburu kuantitatiborik gabe, eta zehaztutako epek.
COP15ak sortutako etsipen publiko eta kritikoak eragin zuen Cancunen (COP16 , 2010) trantsizio-lan hutsa kaleratu zena, arreta guztia Durbanera helaraziz amaitu zuena, nahiz eta Kopenhagen bezain itxaropenik sortu gabe: aurten jende kopurua ia erdira murriztu da. , 15.000 ikusle inguru. Ahots askok ziklo baten amaieraz mintzo dira, Nazio Batuen beharrezkoa den berritzeaz, bere sinesgarritasuna gero eta ahulagoa den antzerki-zuzendari batek bere konpainiako aktore nagusiek duten agintea bereganatu ezinik ez duelako. antzerkia egitean.
Estatu Batuak edo Txina bezalako igorle handiak, eragin handikoak baina errebeldeak diren eragileak, Nazio Batuen mugimendu klimatikoari atxikiak baina Kiotori sekula jarraitu ez ziotenak, ia eroso sentitu dira Nazio Batuen lanetan, eta Durbanen hanka puntetan ibili dira iritsi gabe. parte hartzen duten gainontzeko eragileen aurrean gidari izatea, isuriak murrizteko akordio lotesle bat ezartzeko.
Eskolako aktoreak BRIC, interpretazio ahalmen nabarmenarekin, gero eta garrantzi handiagoa hartzen ari dira baina COP17n berriro ere argi geratu da ez daudela prest euren garapena edozein preziotan eteteko. Bere aldetik, Europar Batasuna, metodo aktorea, Kyotoren defendatzaile sutsua, gero eta pisu zehatzagoa galtzen ari da, nahiz eta emisioak murrizteko estrategia, bere energia-erreserba gutxigatik ia betebeharra, emaitzak ematen ari den.
Klima-generoan Nazio Batuen ibilbidearen berrikuspena agerian utzita, ondoriozta dezakegu COP17a, beste behin, bere zuzendariak aktoreen interpretazioa garatzen duen metodoa birplanteatu beharko lukeen presuntziozko lana izan dela. Energia gaietan duten interesen papera benetan modelatzen duten aktore batzuk, publiko orokorrari ezkutatuta dagoen gertakari batek, ikusle gisa, pantomimalan dramatiko, serio eta transzendente baten ordez.