Ingurumeneko erronka handiek arazo konplexu eta zailak aurkezten dizkigute irtenbidea. Normalean ez dago arazoa konpontzen duen erantzun bakar bat, baizik eta arazoari aurre egiten saiatzeko konponbideen nahasketa osatzen duten ekintza sorta oso bat martxan jartzea beharrezkoa da. Oinarrizko eslogan hori askotan errepikatzen da, adibidez, klima-aldaketaz eta energiaren etorkizunaz hitz egitean: erregai fosilak ordezkatzeak teknologia berriztagarri ezberdinen ekintza behar du; arintzeari ez ezik, egokitzapenari ere heldu behar zaio; eskaria eta kontsumo eredua kudeatu behar ditugu eta ez energia-hornikuntzan bakarrik geratu; etab
Hondakinen kudeaketaren erronkari buruz antzeko zerbait esan liteke. Konponbide desberdinak eta askotarikoak behar dituen arazo konplexua. Eta, hala ere, polemika latza, hedabide batzuetan gainditzen duena behintzat horiek akusazio larriak gurutzatu dituzte< /a>, azken asteetan Hondakinen eta lurzoru kutsatuen legea, Kongresuan berehala onartzea.
Beste behin ere, beste hainbat ingurumen-gaietan bezala, bi kanpamentu kontrajarri sortu dira, “nuclear yes-nuclear no” estilo garbienean. Alde batetik, hondakinen kudeatzaile tradizionalak daude, GIS (hondakinen kudeaketa integraleko sistema) izeneko sistemarekin jarduten dutenak, hala nola Ecoembes (ontzi arinak, hau da, edukiontzi horia) edo Ecovidrio(beirazko ontziak, edukiontzi berdea); eta bestetik, kudeaketa sistema osagarria sustatzen dutenak daude, SDDR (gordailua, itzulketa eta itzulketa sistema) deritzona, elkarteak lagunduta eta sustatua. Retorna.
Deigarria da abiapuntua, GIS ingurumen-erakundeen oposizio gogorra Erretorna elkartearen proposamenaren aurka. 21. artikuluanan irakur daitekeenez, lege-proiektuak egiten duen gauza bakarra etorkizunean GISaren osagarri den sistema bat ezartzeko aukera zabaltzea da, SDDR, ekonomikoa baldin bada. , ingurumen eta sozialki bideragarrian. SDDR-k ontzi itzulgarrien kontzeptua berreskuratzen du, zeinean kontsumitzaileak ontziak merkataritzara itzultzen ditu berrerabiltzeko. Horrez gain, kontzeptu hori zabaltzen du, edukiontzia itzulgarria ez ezik, birziklagarria ere izan baitaiteke; hau da, kontsumitzaileak, behin bere sosa edan duenean, lata dendara itzuli eta botilatzaileak produktu hori erostean kobratu duen dirua berreskuratzen du.
21. artikulua. Hondakinak biltzea, berrerabiltzeko prestatzea, birziklatzea eta balorizatzea.
1. Ingurumen-agintariek dagozkien eskumenen eremuan eta berrerabilpena eta kalitate handiko birziklapena prebenitzeko eta sustatzeko printzipioekin bat etorriz, beharrezko neurriak hartuko dituzte produktuak berrerabiltzea eta prestatzeko jarduerak sustatzeko lehentasunezko sistemak ezartzeko. . Beste neurri batzuen artean, berrerabili daitezkeen hondakinak biltegiratzeko tokiak ezartzea eta sareak eta berrerabilpen zentroak ezartzeko laguntzak bultzatuko dituzte. Era berean, sustapen neurriak sustatuko dira kontratazio publikoaren bidez berrerabiltzeko prestatutako produktuak eta kudeaketa planetako helburu kuantitatiboak.
2. Prebentzioa bultzatu eta berrerabilpena eta kalitate handiko birziklapena sustatzeko, gordailu, itzulketa eta itzulketa sistemak ezartzea errazteko neurriak har daitezke, 30.3 artikuluan aurreikusitako baldintzetan:.
a) ontzi industrialak,
b) ontzi kolektiboak eta garraiatzeko edukiontziak,
c) beira, plastiko eta metalezko ontzi eta ontzien hondakinak,
d) beste produktu berrerabilgarriak.
Kasu honetan, sistema horien bideragarritasun teknikoa eta ekonomikoa, ingurumen-, gizarte- eta giza osasun-inpaktuen multzoa hartuko da kontuan, eta barne-merkatuaren funtzionamendu egokia bermatu beharra errespetatuz. Gobernuak Gorte Nagusietara bidaliko ditu itzultzeko gordailua eta itzulketa sistema ezarri aurretik egiten diren derrigorrezko bideragarritasun tekniko, ingurumen eta ekonomikoko txostenak.
SIGean paketatzaileak SIG ordaindu behar du merkatuan jartzen dituen ontzien arabera; SDDR n ontziratzaileak “unean” kobratzen dio kontsumitzaileari, eta, edukiontzia dendara itzultzen badu, kopuru hori berreskuratzen du. Alderdi horretan dago polemikaren piztea, kontzeptuan hondakinak kudeatzeko ereduan aldaketa nabarmena suposatzen duelako.
GISren defendatzaileen arabera, Espainiak gozatzen du. birziklatze tasak Europako herrialde garatuenen mailan, eta sistema alternatiboa. SDDRk nekez hobetuko lituzke kopuruak. Horrez gain, SDDRk kontsumitzaileari zuzenean kobratzen diola eta enpresa txikien etorkizuna larriki arriskuan jartzen duela diote, ezingo baitute edukiontzien itzulera zerbitzua eskaini.
SDDRren defendatzaileen arabera, sistema honekin ontzien birziklatze tasa handituko litzateke (zabortegietako gordailua gutxituz), birziklatu beharreko materialaren kalitatea handituko litzateke (upcylcing birziklatzearen ordez), eta Sisteman parte hartzeagatik zuzeneko onura lortzen duten hondakinen kudeaketan zuzenean parte hartuko lukete herritarrek.
birziklatze tasaren datuak eztabaidatu gabe, ezta galderak horiei buruz edo sistema baten onura eta gaitzei buruz edo beste bat (argi dago SDDR modu osagarrian ezartzearen bideragarritasunari buruzko azterketa zorrotzak falta direla), beharrezkoa da ahaleginak bat egitea Espainian hondakinen kudeaketa hobetzen jarraitzeko. Dauden konfrontazioaren ordez, interesgarria litzateke ikustea bi aldeek elkarrekin nola lan egiten duten proiektu pilotuak abiarazteko, hala nola Iruñean sustatutako ekimenan hondakinak zinemarako sarrerekin trukatzen dituena.
Ramón Folch-ek adierazi duenez duela gutxi artikulu batean (nahiz eta gogoratzen dugun SDDRk birziklapena ere planteatzen duela): “birziklatzea gaitz txikiagoa da, ez dago erresignatuta onartzeko arrazoirik gaitz handiagoa ezabatu badaiteke. Bildu botilak eta urtu birziklatzeko. -botilak fabrikatzea, erabilera bakar baten ondoren botatzea baino zentzugabeagoa da, baina onak diren bitartean erabiltzen jarraitzea baino okerragoa da”. Orain, ontzi-hondakinak sortzea saihesteko onena, ez erabili!