Hiri mugikortasunaz hitz egiten dugunean, bi erronka handi aipatu behar dira. Alde batetik mugikortasunaren deskarbonizazioa eta bestetik garraiobideen zerbitzaritza.
Garraioaren deskarbonizazioa uste baino lehenago eta behar baino beranduago gertatuko den gertaera da. Arrazoiak askotarikoak dira, baina klima-aldaketa, petrolioaren punta-puntakoa eta hirietako ingurumen-kutsadura nabarmentzen dira, atmosferikoa zein akustikoa.
Klima Aldaketaren ondorioak itzulezinak izango dira 2030etik aurrera Gobernu arteko Taldeak (IPCC)ren arabera. Nazio Batuen Klima Aldaketa. IPCCk mundu osoko zientzialari independenteak biltzen ditu, ikerketa zientifiko ezberdinen ondoren adosten dutenak klima-aldaketa errealitate bat dela eta laster errealitate kezkagarria izango dela. Garraioaren industria dimentsio globaleko halako hondamendiaren ekarpenik zintzoenetako bat da. Ingurumenaren Europako Agentziarenren arabera, berotegi-efektuko gasen isuri guztien % 21 inguru garraio-sektoretik dator ( EEA, 2008). Hori itsas garraioaren eta hegazkinaren emisioak kontuan hartu gabe. Orduan erraz ondoriozta daiteke errepideko garraioak klima-aldaketari egiten dion ekarpena nabarmena dela.
Urgentzia ez badigu ingurumenaren babesak ematen, ezta ondorioak jasaten dituzten beste populazio batzuen osasunak edo ziur aski jasango dituzten beste belaunaldi batzuen osasunak ere, mugikortasun ereduen aldaketa zorrotz eta beharrezkoak bultzatzen dituenak. gure ongizatea. Gure ibilgailuak mugitzeko beharrezkoa den petrolioaren errekuntzak klima-aldaketan laguntzeaz gain, bizi garen espazioen kutsaduran ere laguntzen du. OMEren arabera, urtero 7 milioi pertsona hiltzen dira airearen kutsaduraren ondorioz. Airearen kutsadura, urteko heriotzen 1/8. Daukagun mugikortasun-ereduak horretan laguntzen du neurri handi batean, industria kutsatzaileekin eta hiriko eraikinekin .
Eta ingurumenaren eta pertsonen osasuna nahikoa motibagarria ez bada, oso erregai fosilen eskasia izango da erregai horien erabilera geldiarazten duena. Estimatzen da petrolioaren gailurrak direla, gasa eta ikatza, mundu mailan gainditu ez badira, laster izango da. Horrek erauzketa garestiagoa suposatuko du, urriagoa eta eskuraezinagoa izango baita. Beraz, herritar arrunta baztertuta geratuko da, arrazoi ekonomikoengatik, aipatutako erregaien kontsumorako sarbidea.
Baina garraioa deskarbonizatzea ez da nahikoa izango. Kotxe elektrikoa ez da arazoaren konponbidea, ezta berritzailea ere. Benetan berritzailea dena mugikortasun-eredu iraunkor, intermodal eta multimodal berria da, biztanleria osoaren beharrak ingurumen-inpaktu txikienarekin estaltzeko gai dena. Ingurugiroaren kostua (materialen eta energiaren eskaeraren ondorioz) munduko flota mugikor osoa elektrizatzeko orduan ezinezkoa izango litzateke.
Horregatik, garraiobideen jabe izateak garrantzia galdu beharko luke. Hainbat garraiobide egongo dira hainbat mugikortasun beharretarako. Egungo auto pribatua hedabide guztien artean eraginkorrena eta kutsagarriena da eta bere egunak zenbatuta daude. Garraioaren zerbitzaritzakk mentalitate aldaketa suposatzen du, garraiobidea erostetik, garraio zerbitzua erostera pasatuko gara, garraio publikoarekin jada egiten den bezala. Horrela, eskatzen dugun desplazamendu mota bakoitzerako, gutxiago ordaintzeko, denbora gutxiagoan bidaiatzeko eta ahalik eta ingurumen-inpaktu txikiena sortzeko biderik eraginkorrenak erabiliko ditugu. Eta hori guztia desplazamendu bakoitzaren ezaugarriak kontuan hartuta, hau da, lekualdatu beharreko pertsonen eta objektuen kopurua eta ezaugarriak, egin beharreko distantzia eta lekualdaketa egingo den ingurunea.
Aitor Mingo Bilbao
Hirietan eta Iraunkortasunean Masterra
NAIDER