2050. urterako Klima Aldaketaren Estrategia Berriarekin, Euskadi bere ekarpena diseinatzen ari da. klima-aldaketaren aurkako borroka globalari. estrategiaren lehen zirriborroan, Euskadik izenpetzen du isurketak murrizteko ahalegina: % 60 2050ean, 1990. urtearekin alderatuta. Helburua Euskadik klima politikan egin duen ibilbidearen logikan kokatzen da (Klima Aldaketaren Aurkako Euskal Plana 2008-2012) eta koherentea da Batasuneko Europar Batasunetik datozen konpromiso eta jarraibideekin, mundu oso garrantzitsua hartzen duena. lidergoa alor horretan (2030ean %40ko murrizketa 1990eko erreferentziazko eszenatoki batean %80ra heltzeko 2050ean). Modu honetan, gainera, Euskadik bere gain hartzen du, bestela ezin zen bezala, bere gain hartzen du bere gain hartzen duen izaera globala den arazo baten esparruan —oso proportzio txikian, noski—. – atmosferarako berotegi-efektuko gasen igorle gisa.
Hori dela eta, ez du xedea zalantzan jartzeak –besterik gabe, ez dago maniobrarako tarte handirik–, baina baliagarria izan daiteke politika honen ondorio ekonomiko eta sozialei buruz hausnartzeko. Dagoeneko hausnarketa batzuk egin ditut osasunerako onuren inguruan (hemen), baina gaur enpresen erronketan zentratuko naiz.
Berotegi-efektuko gasen emisioen prezioa Europan txertatzen jarraituko da, batez ere, Erkidegoko Emisio-eskubideen merkataritza-eskemaren bidez (RCCDE) hori nahitaez askoz ere murriztaileagoa izan beharko da isuri globalen “tapa” maila maximoen esleipenean, benetan nahi diren ondorioak eskain ditzan. Beste tresna osagarri batzuk ere beharrezkoak izango dira, hala nola, ingurumen-tasa eta zergak sektore difusoetan eta nahi den norabidean ez doazen jokabideen muga zorrotzak (bidesaria, ibilgailu pribatuan gidatzeko murrizketak, aparkalekuaren mugak, etab.) helburuak asmo handiko helburuak.
Inork ez dakienez, oso neurri “mingarriak” dira gure industriarentzat, bai energiaren sektorean bertan (gas naturalaren errekuntzaren bidez elektrizitatea sortzea), bai ekoizpen-prozesu oso intentsiboa duten manufaktura-sektore garrantzitsuenetan. metalgintza eta metalen eraldaketa, zementua, beira, sektore kimikoa eta petrokimikoa, elikagaiak, besteak beste), kostu gehigarriak jasan beharko baitituzte ekoizpen prozesu estuetan eta, ezer aldatzen ez bada, errentagarritasun mailan eragin dezaketelako. eta bideragarritasuna.
Oso zaila da, ordea, enpresek klima-politikaren aurrean ez erreakzionatuko eta erregai fosilekiko egiturazko mendekotasuna mantentzen jarraitzea. Sinesgarriena zera da: bidean datozenaren jakitun izanik, ekoberrikuntza eta ekodiseinuko ekimen ausartekin erreakzionatzen dutela –lehengaien aldaketak eta egokitzapena, prozesu eraginkorragoak, energia iturri berriak txertatzea eta komertzializazio politika gehiago. berdea- paisaia erabat aldatzen dutenak eta azken emaitza gisa ekoizpen-ehun askoz eraginkorragoa eskaintzen dutenak termino errealetan eta ingurumena errespetatzen duten merkatu zorrotzenetan lehiakortasun-posizioa hobetzeko gai dena.
Hari batzuk modu adimentsuan lotuz, politika klimatikoaren ondoriozko eszenatokia askoz urrunago doa eta aukera handiak eskaintzen dizkie enpresei eta ekintzaileei. Industria aurreko mailen aldean planetaren tenperaturaren igoera 2°C-ra mugatzeko helburua lortzeko, herrialde garatuek eta kaskada batean beste guztiek zeregin izugarria dute aurretik: berriztagarrien ezarpena biderkatzea, berrietan aurrera egitea. energia sortzeko iturriak, garraio publikoaren elektrifikazioan -trenbidean eta batez ere autobidean- aurrerapen nabarmenak eginez auto elektrikoari lekua eta kudeaketa-eredu bat eskainiz, lehentasunezko lekua izan dezan, sare elektrikoetan errotik aldaketa sustatuz. iturri berriztagarri deszentralizatuak gehiago garatzea, karbono-neutroko etxebizitzak egokitu eta eraiki…
Orain arte Euskal Herrian gauzak ez dira gaizki joan eta enpresa asko hazi eta globalizatu dira arrakastaz, klima politikak eskaintzen dituen aukerak aprobetxatuz. CAF, Irizar eta munduan garraio publikoaren garapen handia duten pieza, ekipo eta osagaien hornitzaile ugari; Iberdrola, Gamesa eta Sener berriztagarrien aireratzean kokatu den industria oso baten buruan; Arteche, Velatia, ZIV eta beste hainbat sistema elektrikoen eraldaketa sakonarekin.
Herrialde industriala izanik, beraz, politika klimatiko laxoa defendatzeko aitzakia baino gehiago, perspektibaz begiratzeko eta mundu mailan abangoardian egoteko pizgarri izan behar du. Euskal industriaren interesak eta epe luzerako biziraupena ere bat datoz euskal gizarte osoarenekin, ekonomia berde, berritzaile eta lehiakorrerako trantsizio baten aldeko apustua egiten duena. Klima Aldaketaren Euskal Estrategiaren onarpena indarrak batzeko, politikak lerrokatzeko eta gaitasunak gehitzeko momentu bikaina da, epe laburreko miseriek eramaten utzi gabe.