Asko gara gu< strong> Wikileaksekin “aluzinatzen” ari gara. Arrazoiaren erabilera nuenez, politikari eta diplomatiko askoren hitzak eta baloreak zalantzan jartzen hasi nintzen, baina Wikileaks-en filtrazioek itzulerarik gabeko puntua dute alde horretatik.
Hemendik aurrera gogo handiagoz baloratuko dut thriller amerikarren errealismoa. Gertatuko da bahiketa, eroskeria, presio eta beste hainbat zentzugabekeriari buruzko film korapilatsuak AEBetako gobernuak bere helburuak enbaxaden bidez lortzeko, eta hainbat agentzia gutako batzuek uste baino egiazkoagoak zirela. Hori gutxi balitz bezala, istorioko protagonista, Julian Assange, bortxaketa leporatzen diote hainbat multinazionalek (Amazon, Visa, Mastercard…) mugimendu guztiak etengabe blokeatzen dituzten bitartean. Gaurtik aurrera, Hollywooden, ez dute trama ilunak asmatu beharko: urteak daramatzate Wikileaksek zabaldutako benetako istorioekin.
Batzuk Wikileaks ona ala txarra den, komunikazioen pribatutasuna dinamika politiko, enpresarial eta sozialerako ezinbestekoa dela aipatuz. Mundua sekretuei esker mugitzen dela diote. Beno, beno, sekretuak eta “sekretuak” daudela uste dut. AEBetako enbaxadak Espainiako botere judizialarekin oztopatzen badu edo k Pzifer bezalako multinazional bat hartzen du, beraz, ez du epaiketarik jasan hamaika umeren heriotzagatik hori jakitea ona dela uste dut. Hauek direlako epaitu eta gaitzetsi beharreko praktika kriminalak.
Halako ankerkeriaren aurrean, AEBetako diplomaziaren eginkizuna zentzugabea iruditzen zait bide guztietatik iritzi publikoa komunikazioen pribatutasunean zentratu dadin. Jendea delituak egiten ari direla eta «hau sekretua izan behar zuela» aldarrikatzea penagarria iruditzen zait.