Oso modu sinplifikatuan, esan daiteke euskal enpresa-ehunaren lehiakortasun-eredua (hobe industrian) eraginkortasun operatiboan oinarritu dela. Euskal enpresek bere posizioa lortu dute mundu mailako merkatuetan, besteekin lehia gogorra eginez, hobetu diren prozesuen ezagutza oso kualifikatu batean oinarrituta, eskuragarri dauden teknologia eta giza baliabide onenak oso eraginkortasunez aprobetxatuz. Hori izan da material metalikoen eta automobilgintzako piezen eta osagaien fabrikazioko enpresa askoren kasua, besteak beste. Beste industria-azpisektore batzuetan, hala nola, makina-erremintan, etxetresna elektrikoetan edo ekipo-ondasunetan, oro har, eragiketa-eraginkortasuna produktuen garapenarekin lotuta egon da, merkatu globaleko lider nagusiei gertutik jarraituz.
Inork ezin du ukatu lehiakortasun eredu honek arrakasta franko izan duela. 1980ko hamarkada amaierako krisi estruktural sakon batetik ateratzen lagundu digu (1988an 1980ko BEG industriala berreskuratu zen eta 1990etik 2008ra %95 hazi zen termino errealetan), 334.000 baino gehiago sortzen lagundu du 1985etik 2008ra) eta EB27ko batez bestekoaren %40,6ko biztanleko BPG batekin kokatu gaitu (2007ko datuak). Gainera, atzeraldi globalaren ondorioak jasaten ari garen une honetan, badirudi adierazleek krisitik irteteko bidea erakusten dutela Europako herrialde garatuenen ildotik.
Orain sortzen den galdera gakoa da, ordea, ea azken 20 urteotan hain baliotsua izan den eraginkortasun operatiboan oinarritutako lehiakortasun-eredu honek hurrengo bi hamarkadetarako erreferentziazko eredu gisa ere balioko ote duen.
Bizi-maila altuko eta zerbitzuetarako dugun nahi gero eta handiagoak, gero eta lanbide sofistikatuagoen bila dabiltzan gure gazteen kualifikazioak eta, batez ere, gorabidean dauden herrialdeetan kostu-egitura hobeak dituzten enpresen nazioarteko lehia gero eta handiagoak zaharkitze progresiborantz garatzen gaitu. eraginkortasun operatiboan oinarritutako gure lehiakortasun eredua. “Kostuetan” eta “jakitea” lehiatzea ez dirudi etorkizun hurbilean gure aktiborik onena denik.
Kasu indibidualei kalterik egin gabe, erantzunak sendoa izan behar du: herrialde gisa aurrerapen iraunkorreko bide batean aldea eragiten duen lehiakortasun paradigma berri bat konfiguratu behar dugu. Lehiakortasunaren paradigma berriak kostu-eraginkortasunean baino askoz gehiago balioaren sorreran zentratu behar du, negozio-eredu berriak, irudimentsuagoak eta malguagoak txertatuz, “enpresak egiten duena” modu irekian birplanteatzen duten epe ertain eta luzeko ikuspegitik, baina baita ere. nola eta norekin egin mundu mailan jasangarriagoak eta lehiakorragoak.
Egiten dakiguna aprobetxatzea da gakoa, alde batetik, gure ekarpena esanguratsuagoa eta ezberdinagoa den produktu-kate bereko segmentuetara eboluzionatzeko eta, bestetik, sektoreetako negozio-nitxo berrien aldeko apustua egiteko. jardueraren pertsona gehiago eta ezagutza intentsiboa dutenak, non abantaila global bat azkar eraiki dezakegun.
Hau da inbertitu behar dugun pertsonen talentua merkaturatzeko modu bakarra, gure bizimoduarekin eta gure balioekin batera gure aktibo eta lehiakortasun abantaila nagusia baitira.
Paradigma berria balioan edo berrikuntzan oinarritutako lehia-eredu gisa bataiatu dezakegu, baina ezin gara kontzeptuaren interpretazio laxo batean erori eta guztiz argi utzi behar dugu berrikuntza benetan dela aldaketak abantaila lehiakor iraunkorrak sortzera bideratzen direnean. eta merkatuko balioa. Aldatzeko edo are pixkanaka hobetzeko aldatzea ez da behar dugun berrikuntza, horiek xahutzeko baliabideak dituztenen alferrikako kapritxoa baizik. Altos Hornos de Bizkaia modernizatzeko egin ziren inbertsio bikainak gogoratzen dituzte, gero itxi behar izateko… Tira, hori.