Metanoa berotegi-efektuko gas nagusietako bat da, C02 eta nitrogenoarekin batera. Atmosferan duen kontzentrazioa C02arena baino askoz txikiagoa da, hala ere, bere isuriaren ondorioak askoz ere suntsigarriagoak dira lehen unean, %28 bero gehiago harrapatzen baitu. Orain, Global Methane Balance Report 2016k ohartarazten du metanoaren ekoizpenak jauzi kuantitatibo handia eman duela azken urteotan, eta horrek mehatxatzen du. C02.
ri dagokionez eman diren urratsak
100 zientzialarik baino gehiagok parte hartu duten azterketak erakusten du metano-isuriak ikaragarri hazi dira azken hamarkadan. 2000ko hamarkadaren hasieran geldialdi-aldi bat egon zen, urteko 0,5 ppb-ko igoera besterik ez zenarekin, baina 2007az geroztik atmosferako metano-kontzentrazioak eredu kezkagarrian hazi dira hamar aldiz baino gehiagotan. Aitzitik, azken hiru urteetan CO2 isurketak egonkortzen joan direla ikus daiteke. Parisko Akordioan, ekonomia desfosilizatu eta C02 murrizteko konpromisoak hartu ziren, baina metanoa ez zen eztabaidatu COP21ean, eta metanoaren ekoizpena arindu ezean, tenperatura igoeraren 2ºC-tik behera geratzeko helburua ezin da agertoki baikorrenean ere iritsi.
Nondik datoz metano-isuriak? % 60 baino gehiago giza jarduerari dagozkio, gainerakoak, berriz, kausa naturalengatik (hezeguneak, metano geologikoa, termitak, etab.). Giza jarduerari dagokionez, metanoaren zatirik handiena elikagaien ekoizpenetik dator: abeltzaintza, arroz-soroak, simaurra kudeatzea, etab. –, beraz, iturri horri dagokion zatia murrizteak herrialde askoren elikadura burujabetzan eragin dezake, batez ere planetako eskualde txiroenetan. Beste metano-iturri batzuetan, hala nola, erregai fosilen ekoizpenean eta banaketan (giza jardueraren % 34) eta zaborren eta hondakin-uren kudeaketan (% 18), teknologiaren erabileraren bitartez azkarrago jardutea posible da
.